تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت            سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت

حیدر آمد، خاک همچون باد، گرم گریه شد            خواست تا غسلت دهد آب روان آتش گرفت

هان چه می‌پرسی چه پیش آمد؟ زمین را آب برد            بادبـانِ کـشتی پـیـغـمبران آتـش گـرفت

یک طرف ماهِ مرا ابرِ سیاهِ فـتنه کُشت            یک طرف از درد غربت کهکشان آتش گرفت

رفت سمت آسمان روحت! زمین از شرم سوخت            در زمین جسم تو گم شد، آسمان آتش گرفت